Vancouver

De laatste week Canada

Zondagmorgen, 16 september, een beetje druilerig weer, kwart over 9 op stap, richting het westen. Eerst even ( de banden van) Anneke en Leo oppompen en dan weer 340 km voor de boeg. De weg slingert langs de grens tussen Canada en de USA en de omgeving is erg woest. Veel bochten, veel stijgen en dalen. Prachtige uitzichten. We doen het rustig aan en maken diverse tussenstops. Vooral de vallei die begint bij Osoyos is indrukwekkend. Eerst als we aan komen rijden en vanaf de bergpas slingerend afdalen, later als we er doorrijden. Hier heerst een subtropisch klimaat ( alleen vandaag even niet). Er groeit allerlei fruit, de appelbomen hangen vol en er zijn heel veel wijnvelden en wijnboeren. De wijnranken zijn nog zwaar betrost. Het leuke wijndorpje heet Oliver, net als de jongste Baauwtelg. We gaan iets verder naar het noorden en komen bij het meer van Okanagan, net onder Penticton, waar we een mooie plek op een leuke camping, gerund door twee alleraardigste jonge mensen, hebben. Pal aan het meer, met mooi uitzicht. Jammer dat het hard waait en koud is, waardoor we binnen moeten eten en toch maar geen vuurtje maken.
Maandagmorgen om half 8 schijnt het zonnetje op de voorruit. Vandaag een “vrije dag”, dat betekent rustig douchen, uitgebreid ontbijten met lekker roerei, de was wordt gedaan en we lezen uitgebreid ons digitale krantje resp. E-book, met de rug naar de wind en de kop in de zon. Anneke, Leo en Jaap maken een flinke wandeling langs het meer, met de enorme zandstenen heuvels aan de zijkant. We vinden een dode, aangevreten wasbeer, op ons berenlijstje nog wel een erg schamel resultaat. Terug bij de camper, een glaasje, daarna een heerlijk warm vuurtje waar we de lappen op kunnen roosteren. We kunnen nog tot half negen buiten blijven zitten, maar de wind wordt dan te koud, dus maar weer naar binnen. Uitgerust gaan we - toch nog vroeg - onder het warme dekbed.
Dinsdag een betrekkelijk korte rit, ongeveer 170 kilometer. Eerst via de Highway 3a over een bergpas naar het dal van Keremeos, een prachtig fruit-gebied, bij een leuk stalletje langs de weg ( groter dan menig groenteboer bij ons) kopen we druiven, pruimen, perziken, komkommer, kool en drinken we slappe koffie. De weg vervolgt via de Highway 3, opnieuw door een paar mooie dalen en heuvels, komen weer langs een indianenreservaat, waar men oude auto’s lijkt te verzamelen, tjeetje wat een rotzooi. In Princeton slaan we weer voorraad in en de lekkere broodjes eten we een half uurtje later op als ware bermtoeristen. De weg vervolgt door het Manningpark, waar we na 10 kilometer links af slaan voor al weer een heel mooie kampeerplek Lightning Lake Campground. We vinden een mooi plekje voor 2 campers. Wanneer wij ( P en J ) nog even 5 km terugrijden om kampvuurhout te kopen en terug komen staan er naast de camper van Leo en Anneke twee hindes, helemaal niet schuw, ze eten het jonge blad rond de kampeerplek. Fotomoment. We maken een mooie wandeling langs het meer en door het bos. Terug op onze plek steken we het vuur aan, heerlijk warm. Het is mooi helder weer, maar ook lekker koud. De hamburgers gaan vanavond op het rooster ( handig ding, goed dat we dat hebben meegenomen) en later ook nog de worstjes. Tegen half 10 doven we het vuur en gaan we terug in de campers.
Het wordt een koude nacht met temperaturen onder het vriespunt, dus de neus onder het dekbed.
Woensdagmorgen is het al weer snel mooi weer en beginnen we iets na 9 uur aan de rit naar Vancouver, de laatste camperplaats van onze ongelofelijke reis. Het eerste stuk gaat nog ongeveer 50 km door het Manningpark, een woest natuurpark op de grens van de USA en Canada. Een goede vierbaansweg ( de Highway 7) en via Hope komen we in een breder dal, met wat industrie en uitgebreide tuinbouwgebieden. Ook zien we weer enorme houtverwerkingsbedrijven en veel boomstammen in de rivier. Diverse indianenreservaten links en rechts. Waar we koffie drinken zitten een aantal oudere mensen, die een typisch indiaans uiterlijk hebben. De route van vandaag (230 km) is eigenlijk 1 grote afdaling. Voorbij Mission wordt de weg steeds drukker en komen we in het buitenstedelijk gebied van Vancouver. We verlaten de Highway 7. Door een navigatiefoutje rijden we 20 km te veel, voor het eerst deze vakantie, maar tegen drie uur zijn we op Barnaby RV park, onze laatste pleisterplaats. Kleine inhammen voor de campers, gescheiden door coniferenhagen, een snelweg op de achtergrond en een spoorlijn die ongeveer over de camping loopt. De tegenstelling met de vorige nacht in het bos, met alleen geluid van vogels en het vuurtje kon niet groter. Barnaby is het uitgangspunt voor het bezoek aan de stad. Op 123 km na hebben we er nu 6000 kilometer opzitten, de vooraf ingeschatte pakketkilometers, prachtig toch. Als we gaan eten begint het te regenen, eigenlijk ook voor het eerst in 4 weken dat we naar binnen moeten. De enkele bui tot nu toe was in de nacht en een enkel klein buitje onderweg.
Verder kunnen we inmiddels ook wel concluderen dat het niet goed gaat met de berenpopulatie in Canada en de USA, want ondanks regelmatige waarschuwingen: “Caution bear in area” hebben ze zich voor ons verscholen gehouden.
Donderdagmorgen om half 9 begint ons toeristisch dagje Vancouver, met een senioren-OV-dagkaart eerst met de bus en daarna met de skytrain naar downtown Vancouver ( ongeveer drie kwartier reizen). We stappen uit bij en bezoeken Chinatown, heel wat groter en complexer dan Chinatown in Victoria. Opvallend zijn de vele kruidenwinkels ( met apotheek of praktiserend wonderdokter), opvallend zijn ook het groot aantal zwervers, verslaafden, randfiguren die op de straathoeken zitten, je krijgt er een soort plaatsvervangende schaamte van.
Vervolgens pakken we de Hop-on Hop-off-bus om de highlights van de stad te bezoeken, we zullen onderweg vele malen uitstappen, we bezoeken achtereenvolgens Gassy Jack ( het standbeeld van een van de founders van Vancouver, het prachtige Waterfront en Stanleypark. We fotograferen de beroemde totempalen en de Lions Gate Bridge en gaan heerlijk lunchen in het befaamde Front Teahouse in het park.
Ondertussen is het gaan regenen en dat blijft het vervolgens urenlang doen, we staan onder een Maple Leaf te schuilen en moeten twee volle bussen laten voorbijgaan, alvorens weer op te kunnen Hoppen. In de half open bussen, die met plastic zijn afgesloten is het dan minder aangenaam. We maken een wandeling op Granville Island, met z’n kunstnijverheid en Public Market, vervolgen de route langs mooie gebouwen en wijken, die we maar gedeeltelijk door het beslagen plastic kunnen aanschouwen en eindigen met een kopje koffie in the - aanbevolen- old Spaghetti-factory.
De terugreis van downtown naar Barnaby duurt langer dan de heenreis, de Sky-train is erg vol met forensen en op het busstation hangen we ongeveer drie kwartier te wachten. Alle bussen die komen zetten hun lichtbakken op een hatelijk “ sorry, no service” , het is tegen half 7 duidelijk een wisselmoment voor de chauffeurs.
Terug op de camping moeten de jassen drogen, de kelen gesmeerd en de verslagen geschreven. We hebben geen trek meer in eten.
Hier ga ik ons reisverslag sluiten en straks verzenden, dan is het nog op internet voordat we terug gaan reizen. Vrijdag gaan we schoonmaken, inpakken enz. en dan vrijdagmiddag nog weer terug naar downtown ( bus en trein) , ieder van ons heeft nog een paar dingen te doen of te kopen en we gaan morgenavond uit eten bij “the flying pig” al vast om mijn 70e verjaardag te vieren. Zaterdag brengen we de camper terug bij Travelland, gaan met een taxi terug naar het vliegveld en vliegen tegen het eind van de middag (Canada-time) met Lufthansa terug. Zondag zijn we dan rond 14.15 uur via Frankfurt weer op Schiphol. Goed om dan de kinderen en kleinkinderen weer te zien.