Op weg naar Yellowstone

Op weg naar Yellowstone

Dinsdag 4 september dus een rustdag, een beetje uitslapen, lekker douchen, een gebakken eitje met spek en mooi zonnig weer, wat wil een mens nog meer..een kopje koffie.
Tussen de middag met de bus “downtown” , de heenrit is gratis, terug voor senioren een dollar, dat lukt dus wel. Banff is een leuk stadje en het is leuk om daar rond te lopen. We bekijken het een en ander en het lukt om het vorige verslag te versturen. Ook vinden we een postkantoor...
De wandeling eindigt bij een leuke pub, waar het bier, de wijn, de lekkere hapjes gretig aftrek vinden, we zitten lekker in het licht en de warmte van de stralende zon. Genieten dus.
Terug op de Mountain Trailer Court, waar plek is voor 400 campers ( en nagenoeg alle plekken bezet) nog even genieten van het uitzicht en de laatste zonnestralen, maar dan toch naar binnen en niet te laat slapen. Het is een koude nacht ( om 8 uur de volgende morgen staat de teller op 2 graden).
Inpakken, inschuiven, lozen, vullen en weer op pad. Weer een heel mooie route, eerst een stukje snelweg richting Calgary, dan rechts af, naar het zuiden. In het leuke plaatsje Bragg Creek stoppen we even voor benzine, verse broodjes en voor het eerst echte espresso. Daarna eerst door een mooi heuvelgebied en daarna oneindige prairies, cows en zelfs een paar echte cowboys op het paard in the middle of nowhere. Lunchen langs de kant van de weg en weer verder, goede wegen, mooie uitzichten en straight going on.
Waar the prairie meets the Mountains ligt Waterton Lake, het laatste stukje Canada en het begin van Glacier National Park, een park dat gedeeld wordt door Canada en de USA. Het is inmiddels 18 graden en we drinken een biertje met mooi uitzicht op het meer en de bergen. De indianen noemen dit de lichtgevende bergen en dat begrijpen we, Rondom Waterton is vorig jaar in september 38 procent van het bos verbrand, maar de bewoners putten moed uit het revitaliseringsprogramma dat is gestart.
Na de bruine bonen met gehakt, wordt het weer snel koud buiten. Anneke heeft hun camper in het slot gegooid en de sleutels liggen binnen. Jaap weet als een ware inbreker een raam te forceren en Anneke is lenig genoeg om naar binnen te schuiven, ook weer gelukt.
Morgen de grens over, geen groente, vlees en fruit meer in de voorraad, Daat schijnen de Yankees op aan te slaan, benieuwd hoe het gaat met de uien en knoflook die nog in de voorraadschuur liggen...dat zien we morgen dan wel weer.
Donderdagmorgen om half 10 starten we de motoren en gaan op pad...er ligt wel berenpoep langs de weg, maar dat is nog geen bewijs. Na ongeveer 25 km komen we aan de grens, daar duren de plichtplegingen ongeveer een half uur, maar nadat ze onze vingerafdrukken en smoelfoto’s hebben verzameld mogen we toch ongecontroleerd verder...dat scheelt weer 4 uien, een halve komkommer en een knoflook.
De weg gaat verder door het mooie Glacier National Park, bij St.Mary stoppen we bij het visitorcentrum, omdat de “ road to the sun “ niet door voertuigen langer dan 11 feet ( en wij zijn 23 voeten lang) genomen mag worden maken we met een shuttlebus de schitterende tocht naar de Logan Pass. Daar stappen we uit, maken foto’s en keren met dezelfde bus weer terug, met een plaatsje aan het raam is het uitzicht dan nog mooier. Overigens is de weg door het park verder afgesloten voor alle verkeer vanwege de bosbranden. Wij vervolgen onze route over een slecht geplaveide weg, met veel gaten en kuilen naar Oost Glacier, het domein van de blackfeet Indians en vervolgens nog 60 mijl over een mooie bergachtige weg naar West Glacier, waar we een plek hebben gereserveerd op een echte KOA-camping. Ook hier zijn onze luxe campers lucifersdoosjes vergeleken bij de enorme Amerikaanse campers, met uitschuiflounche en aangehangen jeep. Maar wij zijn er blij mee.
Het was vandaag uiteindelijk dertig graden, vergeleken met de drie graden van maandag een enorm verschil, we genieten nog enkele uurtjes van de zon en de zwoele avond. Zelfs te warm wat ons betreft om een vuurtje te maken.
Vrijdag 7 september om half 10 startten we de grote motoren, na nog een kopje koffie genuttigd te hebben en gaan we op pad...we vinden een benzinepomp, een supermarkt en een Liguor Store, zodat alle voorraden kunnen worden aangevuld. En dan de route...356 km, het wordt wat eentonig voor de lezer ( en soms ook een beetje voor ons), een kaarsrechte weg door een prachtig bos- en merengebied, een slingerende weg over de prairie, een bochtige weg door de bergen. Op de navigatie staat dan: ga over 96 km links af. Dan eindigt de route bij een mooi meertje in het land van de Blackfoot-indianen, maar ook Winnetou laat zich niet zien.
Prachtig weer vandaag tot ongeveer 29 graden. In de avond koelt het snel af, maar we zitten aan de oever van het meer met een heerlijk vuurtje. Vlees braden op het rooster, het wilde westen optima forma. Ook zaterdag weer een flinke rit voor de boeg, maar eerst proberen om dit verslag te versturen, lukt nu niet, maar misschien morgenvroeg.
Een “ hello, how are you” for all of you.