Retourtje Canada

Woensdag 12 september

Op de verjaardag van Anouk (13 al weer) begonnen we met een telefoontje naar Nederland, daarna werden er boodschappen gedaan bij Lucky’s Market en begon de terugreis richting Canada. Eerst over de indrukwekkende Tetonpas en daarna 350 kilometers langdurig van het zelfde. Eerst een heel stuk met grote graanvelden en enorme sproei-installaties, lijkt me wel wat voor ‘t Harde.
Daarna een oneindige leegheid in Jeffersons’s County, de dorre vlakte der woestijnen. Ze zoeken daar nog een Sherrif, maar ik heb niet gesolliciteerd want is er een schietverbod tot 15 oktober, vanwege grote droogte, daarna mag je weer gewoon knallen in Jefferson’s County. Vervolgens een oneindige weg van 136 kilometer, met een enkele bocht, prairies en links en rechts een bergketen. Boeiend in zijn soberheid. Black Angus vee in velden tussen de heuvels, je ziet Billy Boy op z’n paard eenzaam door de prairie rijden. We rijden met een vaartje van 60 mijl ( is 96 km ) op de cruisecontrol en de lanecontrol. Het is goed dat er elke 25 km een bocht is, dat houdt je wakker. Soms worden we ingehaald door een denderende truck van grote lengte en zwaarte.
Op het laatste stuk, langs de rivier is het vermakelijk dat wij bij de 5 keer dat er een brug wordt gerepareerd net het groene licht halen en Leo en Anneke, die trouw in ons kielzog rijden telkens moeten wachten voor het rode licht ( terwijl er nauwelijks tegenliggend verkeer is ).
We komen aan in Salmon, waar we een mooi plekje vinden aan Salmon River, we lopen nog even het stadje in en nemen kennis van de geschiedenis van de verovering door de kolonisten ( onder leiding van Lewis en Clark) ten koste van de oorspronkelijke Indianenbevolking in 1805 en de ontsluiting door de aanleg van de spoorbaan in 1876. We zin nog een mooie roedel herten en eten aan de picknicktafel die boven de rivier hangt. De beheerder heeft speciaal voor ons ( en natuurlijk ook voor Anouk) de Nederlandse vlag opgehangen. Het is snel koud, na weer een prima dag, donderdag verder.
De weg van Salmon naar Missoula is minder lang en meer mooi. De route wordt aangeduid als de Lewis en Clark-trail en voert ons over heuvels en een echte bergpas, langs beken en boerderijen en kleine nederzettingen. We rijden Idaho weer uit en Montana in. De laatste 50 kilometer is minder aantrekkelijk, het wordt drukker en allerlei bedrijvigheid ook langs de weg. In Missoula is het zelfs behoorlijk druk en ook nog koel ( 15 graden) , een beetje regen zelfs, hebben we tot nu toe nauwelijks gehad. We staan weer op een kraak-nog smaak grote stadscamping. Gelukkig maar voor 1 nacht. Niet veel te vertellen vandaag.
Vrijdag de 14e beginnen we aan de vierde en laatste week, de route voert ons van Missoula naar Faragut Statepark, weer zo’n 300 kilometer noordwestwaarts. Mooie stukken om te doen, zo’n 300 tot 350 kilometer per dag, soms ietsje meer, regelmatig een stukje minder.
Van Missoula naar Farragut Statepark is eigenlijk 1 lange rechte weg, een keer rechts, twee keer links en je bent er. Het eerste stuk gaat door een gebied dat ook reservaat is voor de indianen, je ziet het op de borden langs de weg, een taal met onuitsprekelijke tekens. We rijden weer een erg mooie route, de Highway 200. Het dorpje Dixon valt op door de armoede, In het dorpje Paradise is de enige koffietent al zes jaar gesloten ( volgens de er naast wonende houtbewerker ). In het dorpje Planes ( 6 mijl verderop ) komen we op zijn aanwijzing bij Butchers Noon, een eenvoudige plaatstalen schuur, met een allerhartelijkste Amish-familie, zij schenken niet alleen koffie, maar hebben ook heerlijke puddingbroodjes en verkopen diverse vleeswaren, zure bietjes, jam en worst. We spreken uitgebreid met de eigenaar, die de eerste 6 jaar van zijn leven “Dutch” heeft gesproken, een mengeling van Duits en Nederlands, hij verstaat ons enigszins en wij hem nauwelijks, maar het is erg vriendelijk allemaal. Hij is uitgetreden uit de Amish-gemeenschap, maar de dames in zijn winkel zijn nog traditioneel gekleed ( lange jurken, zwart kapje).
De weg gaat verder langs Hope en East-Hope, waar vooral olietanken en kolentreinen opvallen en dan weer verder een prachtig dal in. Opvallend is dat hele stukken Highway zijn geadopteerd ( staat op borden langs de weg ), soms door een bedrijf, soms “ with remember of our believed parents “ en ook zien we een stuk dat is geadopteerd door de wijkgemeente van de Lutherse Kerk. Misschien een ideetje voor Nederland, de collecte is deze week voor 2 kilometer op de A28.
Na een ingewikkelde tank-bijvullen, de dieselpomp is vooral voor de enorme snelwegkolossen, komen we aan bij Faragut State Park, een voormalig militair oefengebied, later ook gebruikt voor de Wereldjamboree en nu een prachtig park, met hele mooie kampeerterreinen. We staan helemaal aan het eind van de Gilmore Campground.
We maken een heerlijk kampvuur, mag hier eindelijk weer, na alle stookverboden van de afgelopen dagen en zitten tot in de wat relatief latere uurtjes bij een warm vuur. De klok is inmiddels weer een uurtje terug, dus we verschillen nu weer 9 uur met thuis.
Zaterdagmorgen weer bijtijds koffie en op pad, weer naar het Noorden, mooie weg, niet spectaculair en we hoeven dit keer niet zo ver ( ongeveer 250 km ). Van Idaho nog even de staat Washington in en dan komen we aan de grens naar Canada. Eenvoudige procedure, aardige beambte, anders dan bij de inreis van de USA. Zo’n 50 km over de grens zijn we aan het begin van de middag in het Canadese plaatsje Nelson en zetten we onze campers, die inmiddels 5000 km hebben gedraaid, zonder problemen, neer op de stadscamping. We wandelen het ( van oorsprong weer goudzoekersdorpje) stadje in, bewonderen de vele nog oude huizen in Bakerstreet, drinken een lekkere cocktail op een terrasje ( dat hebben we nog niet veel gehad), eten op een ander plekje een lekkere hap, wandelen terug naar de camping en schrijven nu om kwart voor 8 ‘s avonds dit verslag, in het donker, bij het licht van een kaarsje op de buitentafel.
We hebben internet, ik ga zometeen proberen dit verslag te versturen, een groet weer van ons, voor jullie. Onze laatste week begint, nog twee tussenstops en een paar dagen Vancouver. Over een week zitten we om deze tijd in het vliegtuig terug.